در دوره قاجاریه شیوه جدیدی در معماری ایجاد شده است و معماران این زمان نیز به دنباله روی شیوه صفویه بودن، هنر معماری این زمان در مقایسه با دوره صفویه بسیار ضعیف شمرده می شود.

با توجه به نفوذ هنر غربی در معماری گچبری صنایعی مانند آینه کاری، گچبری کاشی کاری رونق یافت. تا اندازه ای معماری در این زمان از هنر اروپایی تقلید می کردند. در این زمان عوامل مشخص معماری ایرانی را با روشن بینی و توجه خاصی با معماری غرب در آمیختند.

گچبری و هنر معماری ایرانی از نظر هنر دلپسند می باشد.

هنرمندانی که در دوره اموی می زیستند کاخ ها را با استفاده از طرح های گچبری و نقش هایی که می توانستند بر روی آن بکار ببرند تزئین می کردند، الحیر الغربی، المنیه نمونه هایی از کاخ هایی می باشد که به این سبک گچ بری شده اند که کاخ المنیه با توجه به عناصر آدمی و حیوانی که برای تزئینات آن در گچبری به کار برده شده است و در کنار تزئینات هندسی و گیاهی صورت گرفته است دارای اهمیت خاصی نیز می باشد.

از دوره های قبل با استفاده از گچ تزئینات مختلفی صورت میگرفته است که تزئینات روی دیوار از طریق حکومت طولونی از عراق به مصر انتقال یافته است که می توان نمونه های مختلفی از آن را در جامع طولون بر روی سطح داخلی و اطراف طاق ها و دور پنجره ها نیز به کار برد.

در دوره ایلخانی هنر گچبری به بالاترین کمال خود رسد. ساخت محراب ها به صورت گسترده با انواع خطوط به ویژه خطوط کوفی، همچنین استفاده از گره های هندسی با نقوش اسلیمی طوماری و اسلیمی ماری در بین کتیبه و اسپرهای خط با گل و برگ های پهن و نقوش برجسته و گود، باعث ایجاد تحولی عظیم و خلق شاهکارهای بزرگ در این دوران نیز شده است.

همچنین در دوره ممالیک بحری، دیوارها با استفاده از نوارهای گچی تزئین میشده است که بر روی آن عناصر نوشتنی به کار گرفته شده است که این نقوش بر بری زمینه تزئینات گیاهی طراحی میشده است که نمونه ای از آن را می توان مسجد ” الظاهر بیبرس” مثال زد که در بالای پنجره ی آن این نقوش به کار گرفته شده است.